I Am Nothing But Emotion, No Human Being, No Son, Never Again Son
CD/LP, Blue Soldier Records/Pocket Records/Pastel Music/Love Da Records/Gold Typhoon Music, 2010
back 'I am nothing but emotion, no human being, no son, never again son'. Het is een hele boterham, de titel van Maximilian Heckers nieuwe plaat. Dat de immer lamenterende bard er blijkbaar nog niet gelukkiger op geworden is, mag er meteen uit blijken. Het klinkt misschien wreed, maar wij zijn stiekem blij dat Hecker het grote geluk nog niet gevonden heeft. Dat betekent namelijk weer een album vol pakkende, diepdroeve ballads die diep onder je huid kruipen.
Aan deze plaat ging heel wat muzikale bezinning vooraf. Het resultaat is een album dat soberder klinkt dan de vroegere platen van Hecker en waarop de gitaar en vooral de piano zegevieren. 'I am nothing ...' opent verrassend met een vrouwelijke robotstem die een tekst voorleest. Aan het einde van de tekst horen we de titel van het album terug, hij wordt zelfs wat aangevuld: 'I am nothing but emotion, no human being, no son, never again son, only art, purity'. Nog nooit klonk een computerstem zo aangrijpend. Ook in 'Holy dungeon' grijpt Hecker ons bij ons nekvel. De eenvoudige gitaarbegeleiding en de eenzame stem van Hecker laten geen luisteraar onberoerd. Langzaam zwelt de begeleiding aan, Hecker en zijn piano worden vergezeld door violen en een xylofoon. 'Holy dungeon' is Hecker op zijn best: emotionele, melancholische muziek zonder de grens van het melodramatische te overschrijden. De plaat is nog maar twee nummers ver en wij zijn al twee keer lichtjes van onze melk geweest.
Maar het blijft niet bij deze twee beklijvende momenten. Zo doet ook het sobere 'Court my eyes alone', de tweede single van de plaat, onze haren overeind staan. Een Hecker die zingt 'Don't you leave me / don't deceive me / I'm coming up my way' kan je moeilijk gevoelloos naast je neerleggen. Hetzelfde geldt voor het fluisterende 'Glaslight' waarin we zelfs het geluid van de pianopedaal horen of 'The greatest love of all' waar de gitaar al eens de overhand krijgt.
Hecker slaagt er wel niet altijd in om de luisteraar geboeid te houden. Soms wordt zijn klaagzang ons wat te veel zoals bijvoorbeeld in het veel te monotome 'Nana' of 'Messed-up girl' dat tekstueel iets té dramatisch is: 'Still you don't leave me / still you don't leave my life / what keeps you from running?'. Maar de mooie momenten op deze plaat zorgen ervoor dat we deze minpuntjes bedekken met de mantel der liefde. Want liefde, dat lijkt ons iets dat Maximilian Hecker wel kan gebruiken ...